Günümüze değin, Albert Camus’nün eserleri, sosyolojik, politik, varoluşçu, psikanalitik açılardan ve üslup bakımından defaaten incelenmiştir. Buna mukabil, ironi sanatı ve bu eleştirel üslubun beraberinde getirdiği kazanımlar ve sınırlılıklar, araştırmacılar tarafından çoğunlukla göz ardı edilmiştir. Aslında Camus’nün muhalifleriyle hatta kendisiyle olan (iç)hesaplaşmasında kullandığı önemli ve tesirli silah, bu ironik üslubun belirsizliği değil midir? Peki, bu durum gün gelip yazarın aleyhine sonuçlanabilir mi? “Ayna” teması, nasıl bir anlatımın temel çıkış noktası olabilir? Dünyanın anlamsızlığını gün yüzüne çıkarmak amacıyla kişinin bünyesinde barındırdığı “ironi algısı”, bu “ayna” temasıyla tasvir edilebilir mi? Dil “ayna” olarak tasavvur edilebilir mi? “Suyla ilişkilendirilen ayna teması”, anlatımın gidişatını ne yönde etkilemektedir? Clamence karakterinde “ironi algısı” nasıl ortaya çıkar? Her şeyi tiye almayı yeğleyen bir yazarın, ekseriyetle başvurduğu kendisine özgün ironi temelli teknikler nelerdir? O halde Camus’nün üslubunda sıkça başvurduğu birçok hiciv tekniği bu şekilde karşımıza çıkmaz mı? İstiare aracılığıyla “ayna” kavramı Albert Camus’de adeta bir katalizör rolü görmektedir. Bu sayede ayna teması birçok görselliği ve diğer muhtelif temaları da bünyesinde barındırarak gerçek bir anlatımı ortaya çıkarır. Çok yönlü bu tema; öyküleme sanatı, psikanaliz, felsefe gibi muhtelif açılardan ve estetik bakımdan da değer kazanır. Çalışmamızda tüm bu sorulara cevap aranmaya çalışılmış ve bu sayede Camus’nün çok fazla incelenmeyen ironik dili de ön plana çıkartılmıştır. 

Anahtar Sözcükler: Camus, Ayna, İroni Sanatı, İroni Algısı.